MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL FOTOGRAFII TRANSFOTOGRAFIA

Trzecia edycja festiwalu Transfotografia w 2008 roku poświęcona była istniejącym od przeszło wieku związkom pomiędzy fotografią a kinem. Program festiwalu odzwierciedlał sześć odrębnych ujęć tematu: jak fotografia współistnieje z filmem, w jaki sposób stymulowała kariery aktorskie oraz jak towarzyszyła ich rozwojowi. Trzecie ujęcie oddaje głos fotografom kreacyjnym, inscenizującym, inspirującym się kinem jako tworzeniem nowej rzeczywistości itd. Zaprezentowane zostały także prace fotograficzne o znamionach badań socjologicznych wyodrębnionej z kontekstu formy. W Klubie ŻAK prezentowane były dwie z wystaw festiwalu: Vincenta Godeau „Matka i syn” i Stephana Zaubitzera – „Kina Popularne”.

Stephan Zaubitzer „Kina popularne”

Na początku projekt polegał na realizacji zdjęć z afrykańskich sal kinowych w celu uchwycenia obrazu dziedzictwa w obliczu jego całkowitej zguby. Istnienie sal kinowych było zagrożone do tego stopnia, że Abderrahman Sissoko w 2006 roku nie zawahał się publicznie poinformować o tym fakcie nestorów kina zebranych na festiwalu w Cannes.
Zaubitzer podejmuje ten temat od 2003. Jeśli sale kinowe w mieście nie są zabezpieczane, popadają w ruinę, łącznie ze ścianą, która służy jako ekran, a która nigdy już nie będzie biała. Mimo destrukcji, te właśnie miejsca pełnią ważną rolę integracyjną po zapadnięciu zmroku. Służą podtrzymaniu więzi między ludźmi. Tym właśnie zainteresował się Zaubitzer – rotacja ludzi wokół starych sal kinowych podczas nocy. Sale kinowe to również architektura, w przypadku kina na wolnym powietrzu szkielety budynków. Pozbawione materialności przestrzenie, są obrazem całego afrykańskiego kontynentu: złożonego z pustki, są obrazem ludności i terytoriów takich, jakimi dziś widzi ich reszta świata. Jest to jednocześnie powód do wskazania ofiar. Jednak Zaubitzer odnajduje piękno w tych miejscach, podkreśla go poprzez swoje prace, pomijając ubóstwo tamtejszej kultury.

Artysta wykorzystuje materie, kolory, widoki z troską o wyrazistość przestrzeni, komponuje ją z geometrią ekranu, na którym pojawiają się twarze z obrazem w obrazie. Podobnie wyraża samego siebie. Poprzez swoje prace przywołuje ten specyficzny klimat, w którym przenikają się wszystkie rodzaje doświadczeń tak wizualnych jak i dźwiękowych: Obejrzeć film w sali na wolnym powietrzu w Ouagadougou kiedy zapada zmierzch i słychać stukot wiecznego projektora jest porywającym doświadczeniem. Początkowo w 2004 r. prace przygotowywane były na World Press Photo w Amsterdamie.Potem pojawił się pomysł rozszerzenia projektu, próby spojrzenia na kina w innych krajach na innych kontynentach: Maroko, Republika Dominikany, Bombaj, Madagaskar, Kuba, Teksas. Praca poszerzała się o nowe doświadczenia, stawała się coraz bardziej zróżnicowana. Na Kubie fotograf odkrył wyrafinowane dekoracje, ślady dawnego przepychu. Zajął się przestrzenią wyświetlania filmów na wolnym powietrzu, również drive-in w Stanach Zjednoczonych, ale nie poświęcił im więcej uwagi niż tym w Ouagadougou.